Peter Blokhuis (1938) won in 2010 de Van Vlissingen Art Foundation Prijs. De stad Marrakech in Marokko is al sinds vele jaren een bron van inspiratie voor Peter Blokhuis. Dat is de reden dat Marrakech de bestemming werd voor zijn inspiratiereis.
Onderdeel van de Inspiration serie, het boek met Peter’s werk getiteld, Peter Blokhuis in Marrakech, is geschreven door John Sillevis en uitgegeven door Waanders. De tentoonstelling van Peter was op 28 oktober t/m 5 december 2010 te zien in Museum Jan van der Togt, Amstelveen.
Schilder en illustrator Peter Blokhuis uit Den Haag is vooral bekend om zijn afbeeldingen van het straatbeeld. De thema’s voor zijn tekeningen en schilderijen zijn ontleend aan zijn vele wereldreizen, maar ook aan dat wat om de hoek van zijn atelier in Den Haag.
Peter tekent op straat: in koffiehuizen (vaak in een ver land); in verwoeste wijken in Beiroet; de wachtruimte van Grand Central Station in New York; een daklozenopvang, de Hoefkade in Den Haag. Het zijn plekken waar de mensen die hij wil afbeelden min of meer roerloos blijven. “Na een uur tekenen, kan ik ook foto’s maken, niet al te opzichtig.”
Peter: “Ik maak geen comfortabele, geen geriefelijke, toegankelijke kunst. De vreedzame stilte in een door mij afgebeelde straat, of een uitzicht uit een hotelraam, is slechts schijn. Altijd dreigen er chaos en ontwrichting, die ieder moment kunnen toeslaan. De geur van vergankelijkheid is alom aanwezig. Ik schilder de hedendaagse samenleving.”
In zijn atelier in Den Haag zet Peter het werk voort in het door hem gekozen medium. Er duiken nieuwe tekeningen op, waarin hij ook de resten van door hem verzamelde affiches verwerkt. Soms zijn deze tekeningen een voorbode van toekomstige schilderijen, maar bezitten ze een zelfstandig karakter, zijn autonome werken.
Zijn ultieme reisbestemming is Marrakech, een ideale inspiratiebron voor hem. Hoe schilderachtig en idyllisch de uiterlijke verschijning van deze Noord-Afrikaanse samenleving ook mag lijken, Peter laat zich leiden door de complexe politieke en religieuze tegenstellingen en schildert in feite getuigenissen van menselijk drama. Zijn werken schetsen een confronterend beeld van de onbekende kant van deze kleurrijke stad. Blokhuis is te vinden bij de Blindenmoskee, tussen de leerlooiers, op een afgelegen plein waar waarzeggers hun voorspellingen doen, of op de verstilde Joodse begraafplaats. De mensen die hij tekent, leven aan de rand van de samenleving. Petrus beschrijft hun armoede, uitzichtloos wachten, berusting en eenzaamheid.
Peter: “In 1962 verbleef ik in de stad Marrakech in Marokko. Ik tekende veel op straat en vooral op de joodse begraafplaats, welke zich naast mijn atelier bevond. Op die begraafplaats leefden in die tijd de verschoppelingen van de samenleving. Gekken, ouden van dagen, wezen, de allerarmsten, woonden daar in een paar kleine huisjes, en zaten hun tijd uit tussen de graven. Hier kon ik redelijk rustig tekenen. Later ben ik naar die plek nog veel terug geweest en heb daar weer gewerkt.
“Het verblijf in Marrakech is achteraf gezien van grote invloed geweest op mijn loopbaan als kunstenaar. Ik heb altijd onderwerpen geschilderd die iets schrijnends hadden, de vergankelijkheid van het leven. Dat loopt als een rode draad door mijn werk. Gastarbeiders in Nederland, daklozen in New York, wachtenden in koffiehuizen, slachtoffers van oorlogsgeweld. De voorstellingen stralen stilte uit, maar dan wel een stilte die plotseling verstoord kan worden.”
Schilder en illustrator Peter Blokhuis uit Den Haag is vooral bekend om zijn afbeeldingen van het straatbeeld. De thema’s voor zijn tekeningen en schilderijen zijn ontleend aan zijn vele wereldreizen, maar ook aan dat wat om de hoek van zijn atelier in Den Haag.
Peter tekent op straat: in koffiehuizen (vaak in een ver land); in verwoeste wijken in Beiroet; de wachtruimte van Grand Central Station in New York; een daklozenopvang, de Hoefkade in Den Haag. Het zijn plekken waar de mensen die hij wil afbeelden min of meer roerloos blijven. “Na een uur tekenen, kan ik ook foto’s maken, niet al te opzichtig.”
Peter: “Ik maak geen comfortabele, geen geriefelijke, toegankelijke kunst. De vreedzame stilte in een door mij afgebeelde straat, of een uitzicht uit een hotelraam, is slechts schijn. Altijd dreigen er chaos en ontwrichting, die ieder moment kunnen toeslaan. De geur van vergankelijkheid is alom aanwezig. Ik schilder de hedendaagse samenleving.”
In zijn atelier in Den Haag zet Peter het werk voort in het door hem gekozen medium. Er duiken nieuwe tekeningen op, waarin hij ook de resten van door hem verzamelde affiches verwerkt. Soms zijn deze tekeningen een voorbode van toekomstige schilderijen, maar bezitten ze een zelfstandig karakter, zijn autonome werken.
Zijn ultieme reisbestemming is Marrakech, een ideale inspiratiebron voor hem. Hoe schilderachtig en idyllisch de uiterlijke verschijning van deze Noord-Afrikaanse samenleving ook mag lijken, Peter laat zich leiden door de complexe politieke en religieuze tegenstellingen en schildert in feite getuigenissen van menselijk drama. Zijn werken schetsen een confronterend beeld van de onbekende kant van deze kleurrijke stad. Blokhuis is te vinden bij de Blindenmoskee, tussen de leerlooiers, op een afgelegen plein waar waarzeggers hun voorspellingen doen, of op de verstilde Joodse begraafplaats. De mensen die hij tekent, leven aan de rand van de samenleving. Petrus beschrijft hun armoede, uitzichtloos wachten, berusting en eenzaamheid.
Peter: “In 1962 verbleef ik in de stad Marrakech in Marokko. Ik tekende veel op straat en vooral op de joodse begraafplaats, welke zich naast mijn atelier bevond. Op die begraafplaats leefden in die tijd de verschoppelingen van de samenleving. Gekken, ouden van dagen, wezen, de allerarmsten, woonden daar in een paar kleine huisjes, en zaten hun tijd uit tussen de graven. Hier kon ik redelijk rustig tekenen. Later ben ik naar die plek nog veel terug geweest en heb daar weer gewerkt.
“Het verblijf in Marrakech is achteraf gezien van grote invloed geweest op mijn loopbaan als kunstenaar. Ik heb altijd onderwerpen geschilderd die iets schrijnends hadden, de vergankelijkheid van het leven. Dat loopt als een rode draad door mijn werk. Gastarbeiders in Nederland, daklozen in New York, wachtenden in koffiehuizen, slachtoffers van oorlogsgeweld. De voorstellingen stralen stilte uit, maar dan wel een stilte die plotseling verstoord kan worden.”
